Eindelijk staat MoMA op het programma, het Museum of Modern Art. Daar hebben we ons echt op verheugd. Er is wat regen voorspeld voor vandaag, maar de regenjassen blijven thuis, want daar heb je in deze hitte niks aan. We ontbijten bij een ‘gezonde diner’ met een enorme keuze aan sandwiches en wraps, sappen en uiteraard koffie. Overal kan je koffie krijgen. Zoveel Starbucks en aanverwante tentjes heb ik nog nooit gezien. Thee is hier echt moeilijk te vinden als je geen iced tea wil drinken. We hebben ‘s ochtends online kaartjes gekocht voor MoMA. We zijn er rond 10:45 en we hoeven nergens te wachten. Wat vooral vreemd is, is dat niemand onze tickets controleert. We kunnen zo doorlopen de trap op, nadat er wel even in de tassen wordt gekeken. We beginnen op een verdieping met een fototentoonstelling met vooral mensen. Mooi, maar niet zinnenprikkelend op twee foto’s na. Daarna een tentoonstelling over de (weder)opbouw van Joegoslavië direct na de tweede wereld oorlog door Tito, die het ene grootse moderne architectonische gebouw na het andere de grond uit stampte. Als liefhebbers van architectuur uit de jaren ’50, ’60 en ’70 genieten we met volle teugen. Het is een combinatie van films, maquettes, foto’s van vroeger en gedeeltelijk met grauwe winterfoto’s van het heden van soms totaal verwaarloosde of door oorlog kapotgemaakte gebouwen. Verwonderlijk hoe de mensheid in zo korte tijd kan creëren en verwoesten.
MoMA is te groot om helemaal te bekijken en daarom gaan we door naar de vijfde verdieping waar de grote meesters hangen. Vrijwel meteen aan het begin hangt Starry Night (ofwel De Sterrennacht zoals wij het doek noemen) van ‘onze’ Vincent van Gogh met Mona Lisa-achtige praktijken. De suppoost staat geduldig naast het schilderij om iedereen op passende afstand te houden. Wat een mensenmassa verdringt zich voor het kunstwerk; dit is echt duidelijk het belangrijkste werk van het hele museum. Ook ik wil het schilderij van dichtbij bekijken en dat lukt. We bewonderen werken van Picasso, Rothko, Basquiat (maar één werk….), Piet Mondriaan met Broadway Boogie Woogie en Trafalgar Square en de Waterlelies van Monet. Voor een schilderij van Picasso poseren vier Italiaanse zussen en zo ontstaat bijna een geheel nieuw kunstwerk. Ze hebben hier duidelijk al over nagedacht. Pa maakt foto’s terwijl ma aanwijzingen geeft. Ik heb het naar mijn zin! Stijn is een ervaren museumganger en gaat in eigen tempo door de zalen. Isis en Felix kunnen niet steeds hun aandacht erbij houden, maar gelukkig zijn er soms bankjes en is er wifi. Als ik Isis de camera geef, ontstaat er vernieuwd interesse. Zelf door de lens zoeken naar je eigen plaatje van een kunstwerk is ook een manier om kunst te ervaren. Na bijna vier uur houden we het voor gezien. Het museum of Natural History slaan we over, dat moet wachten tot een volgende keer. We gaan terug naar het hotel, omdat we in de namiddag nog naar Ground Zero willen gaan. We zijn inmiddels geoefend met de metro. Op de perrons onder de grond is het echt bizar heet, maar in de metro zelf staat de airco aan.
Het Ground Zero Memorial ervaar ik als een erg heftige ervaring. Op het moment van de aanslagen stond ik, zwanger van Julius, strijkend tv te kijken en toevallig naar CNN. Vanaf het eerste moment zat ik aan de tv vast gekluisterd en na het instorten van de eerste toren heb ik Stijn meegenomen naar de buren omdat ik echt bang was. Robbert had vanuit zijn werk intussen met collega’s een tv opgezocht om samen naar de gebeurtenissen te kijken. Je voelde aan alles dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. Hoe, waarom en in welke mate wist je natuurlijk niet, maar de tv beelden staan volgens mij in ons aller geheugen gegrift. Alle namen van de omgekomen mensen staan in metalen platen gefreesd. Op de geboortedag van de overledenen wordt er door de Ground Zero Memorial organisatie een witte roos in de naam gezet. Een heel krachtig gebaar om iemand te herdenken. Er staan een stuk of vijf rozen vandaag. Er staat ook een roos bij een naam van een vrouw met haar ongeboren kind. Dat knijpt me definitief de keel dicht. Misschien omdat ik zelf zwanger was op dat moment. Het is bijna surrealistisch om nu op deze plek te staan. De nieuw gebouwde Freedom Tower staat als een reusachtige beschermer naast het monument. In de twee enorme vierkante gaten verdwijnt water in een kleiner vierkant donker gat waarvan je de bodem niet kunt zien, waarin het water de oneindige diepte in lijkt te gaan. De Freedom Tower of One World Trade Center is het hoogste gebouw in de westerse wereld met een hoogte van 1776 feet, wat verwijst naar het jaar 1776, waarin de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend.
Vanaf Ground Zero lopen we door naar St. Paul’s Chapel Trinity Church en Wall Street. Van onze gids hebben we gisteren geleerd, dat Wall Street vroeger Walstraat heette ten tijde van de Nederlanders. De straat liep langs een aarden wal met houten pallisades als verdediging tegen de Indianen. In Wall street zie je nog op een aantal plekken in het straatwerk houten vierkanten die daar zijn ingelegd zodat je je een beeld kunt vormen waar de verdedigingslinie lag. Ze verbeelden de houten fundering van de houten muur.
Voordat we weer de metro in gaan, vinden we een heerlijke koele ruimte waar we wat drinken samen met de kinderen. Hier vertellen we de kinderen over hoe wij de dag van de aanslagen destijds beleefd hebben. Aan het einde van de dag stellen we elkaar vaak de vraag wat het meest bijzonder was die dag. Stijn haalt daar vandaag dit gesprek bij naar voren.
We dineren in een echt New York Steak House en bestellen een Porterhouse steak voor 4 personen, die ruim voldoende is voor ons vijfen. Het vlees is van zeer goeie kwaliteit en smullen tot we niet meer kunnen. Het Empire State Building gaan we vanavond niet meer redden. Je kunt nog naar boven tot kwart over één, maar we besluiten het de volgende ochtend te gaan doen voor de grote mensenmassa’s.
Wall Steet: De meest gangbare verklaring is dat Wall Street genoemd was naar de wal die de Nederlanders bouwden om niet alleen de indianen, maar ook de Engelsen en de Fransen, buiten de Nederlandse vestigingsplaats te houden, zo’n straat werd vaak walstraat genoemd. Dezelfde straat werd ten tijde van Peter Stuyvesant, die de wal aanmerkelijk liet verbeteren, “Het Cingle” genoemd. De wal werd al snel overbodig, wat des te meer duidelijk werd toen Peter Stuyvesant zelf als eerste dorpeling er buiten ging wonen. De dreiging werd ook minder omdat de Nederlanders slaven van de Portugezen kochten. Hierdoor werd het land snel opgebouwd, de Nederlanders hadden meer ruimte nodig en de indianen werden landinwaarts gedreven. Deze burgwal verloor daardoor uiteindelijk zijn defensieve functie; in 1699 werd de wal definitief afgebroken. Een plakkaat aan het gebouw op Wall Street 1 geeft ook deze verklaring.