Ik zou nog terugkomen op het verhaal van De Japanse minnaar van Isabel Allende. Soms lijkt toeval echt geen toeval te zijn, maar daar moet iedereen uiteraard het zijne van denken. Voor de reis had ik een stuk of drie boeken bij me, twee dwarsliggers en nog een IJslands boek. Op de luchthaven kwam ik er achter, dat ik voor de vlucht geen boek bij me had. De dwarsliggers hebben voor reizen uiteraard het perfecte formaat, zeker voor mensen zoals ik die maar niet kunnen wennen aan een e-book. Mijn oog viel direct op het boek van Allende. Al als tiener las ik al haar boeken, zodra er weer een uitkwam. Het begon met Het huis met de geesten, dat ook verfilmd is (wat ik voor haar boeken eigenlijk overbodig vind, omdat zich er vanzelf een film in mijn hoofd gaat afspelen). Toch vond ik haar boeken op een gegeven moment niet meer leuk. Op het vliegveld besluit ik het nu weer een kans te geven.
Op de achterkant de tekst: De bejaarde Alma slijt haar dagen in een tehuis in San Francisco. Ze wordt verzorgd door de jonge Irina die, net als Alma, oorspronkelijk uit Oost-Europa komt. Beide vrouwen dragen een groot geheim met zich mee: Alma haar onmogelijke liefde voor een Japanse jongen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Irina moet zich bevrijden van een geheim uit haar jeugd.
Het verhaal krijgt langzaam vorm en dan opeens volgt er een brief die nog helemaal los staat in het verhaal, maar die mij enorm raakt.
12 april 1996
Alweer een gedenkwaardige honeymoon met jou, Alma! Het was lang geleden dat ik je zo gelukkig en ontspannen had gezien. In Washington werden we verwelkomd door het feeërieke schouwspel van zeventienhonderd bloesemende kersenbomen. Jaren geleden heb ik zoiets ook in Kyoto gezien. Bloeit de kersenboom die mijn vader op Sea Cliff plantte nog zo mooi?
Je liet strelend je hand gaan over de namen op de donkere stenen muur van het Vietnam Memorial en zei me dat stenen kunnen praten, dat we hun stemmen kunnen horen, dat de doden in die muur gevangenzitten en ons toeroepen, verontwaardigd dat ze werden opgeofferd. Daar moest ik later nog aan denken. Geesten zijn er overal, Alma, maar volgens mij zijn ze vrij en koesteren ze geen wrok.
Ishi
Een dag nadat we zelf dit Vietnam Memorial hebben bezocht komt deze tekst hard binnen. Misschien wel omdat mijn gevoel exact hetzelfde was als het gevoel van Alma, beklemmend en verstikkend. De woorden van Ishi zijn troostend en bevrijdend. Uiteraard hebben we het hier over een Roman, maar desalniettemin zijn het kennelijk sterke emoties, die een belangrijke plek hebben gekregen in dit verhaal. Had ik deze brief een week eerder hebben gelezen, dan had dit lang niet zoveel indruk gemaakt. Toeval? Misschien wel.
Het heeft hard geregend vannacht, maar het ziet ernaar uit dat het toch een prima dag gaat worden. De zon zal niet zoveel te zien zijn, maar de temperatuur blijft rond de 28 graden. Na het ontbijt doen we een potje pesten. Isis is bloed fanatiek en wint twee van de vier potjes. We hebben niet zoveel zin om echt op het strand te gaan liggen, dus we maken een rondje langs de boulevard, eten frozen yoghurt en doen nog wat boodschappen in de uiterst uitgebreide supermarkt. De sushi wordt ter plekke gemaakt en smaakt eigenlijk best heel lekker. Je valt van de ene verbazing in de andere, meters lange schappen met energydranken en sportdranken. Ook zo veel soorten chips, dat de kinderen moeite hebben iets te kiezen voor morgen onderweg naar NYC. Maar ook de afdelingen met vers eten is echt mooi, verse vis en zelfs levende kreeften, maar ook mooi vlees. Veel verpakkingen zijn vooral heel groot, maar dat geldt voor veel dingen in de VS. We zijn er inmiddels echt achter dat je beter een kleine of desnoods een medium ergens van kan bestellen, die afmetingen zijn beter vergelijkbaar met de large versies in Nederland. We genieten van een rustige dag zonder echte plannen. Morgen vertrekken we rond tien uur ’s ochtends naar New York City, zo’n zes uur rijden, dus dan is het weer even afgelopen met de rust. We hebben er allemaal zin in. Stijn heeft al flink wat plannen en ook Isis en Felix hebben zich voorbereid.
Om een uur of vijf gaan Robbert, Felix, Isis en ik voor een laatste duik in de zee. We nemen niets mee behalve onze handdoeken. Dus ook geen fototoestel en daarom geen foto’s. Ondanks dat de zon niet schijnt is het heerlijk om te zwemmen in de golven van de zee. Ik ben echt tot rust gekomen de afgelopen dagen en had het hier best nog een paar dagen meer kunnen volhouden. Ons appartement ligt op 10 minuten lopen van het strand in een heel rustig stukje van Virginia Beach. De kinderen vinden het na vier nachten wel mooi geweest en zijn wel toe aan wat meer actie. Nou dat zal de komende dagen geen probleem zijn. NYC here we come.