Gewapend met onze parasol zijn we klaar voor weer een dag strand. Stijn heeft vandaag geen zin en blijft thuis om muziek te schrijven en te lezen. Wij willen ook de andere kant van het schiereiland gaan bekijken. Cape Cod is op sommige plaatsen zo smal, dat je in een mum van tijd van de oost- naar de westkant bent. Gisteren zijn we op het strand geweest aan de kant van de Atlantische Oceaan, de oostkant. Aan de westkant zijn ook veel strandjes, dus dat willen we ook graag bekijken. Bij aankomst blijkt dat het vooral veel privéstrandjes zijn die horen bij de strandhuizen die direct aan de kust liggen. Er zijn aan deze kant nauwelijks golven en er zitten nogal wat krabben in het water. Dat is leuk om te snorkelen, maar een hele dag houden we het hier niet vol. Isis en Felix willen vooral spelen in de golven. Gelukkig ben je zo aan de andere kant. We zoeken ons plaatsje op van gisteren dat zo goed bevallen is aan het einde van Head of the Meadow Road. Vandaag is er helemaal geen mist en dan ziet het er toch heel anders uit. Het water is veel meer azuur blauw en het is best druk. De ‘haaienvlag’ staat op groen, dus we kunnen naar hartenlust zwemmen. In de loop van de middag zien we wel twee zeehonden een paar keer voorbij zwemmen. Één van beide is echt groot, ze zwemmen achter elkaar aan en ze komen beide heel dichtbij de kust, net alsof ze een kijkje komen nemen. Het is opvallend hoeveel Franstalige Canadezen op deze stranden vakantie vieren. Stranddagen als deze op Cape Cod zijn dan ook prima te combineren met een vakantie naar Oost-Canada.
’s Avonds eten we in het dichtbij gelegen Provincetown in the Lobster Pot. Het zit er niet uit, maar er staan rijen mensen te wachten op een plaatsje. Wij zijn expres heel vroeg gegaan en hoeven maar betrekkelijk kort te wachten. Morgen is alweer de laatste hele dag op deze mooie plek. Ik vind het heerlijk om bij te komen van alle ervaringen van de afgelopen weken. We praten veel met elkaar over wat we hebben beleefd, wat we mooi vonden, waar we graag naar terug willen, wat niet voor herhaling vatbaar is en wat we een volgende keer anders zouden willen doen. Het blog is voor ons een prettige manier om herinneringen terug te halen. Als je zoveel doet in vier weken tijd, maken je hersenen overuren. Foto’s en verhalen helpen om herinneringen terug te halen ook al staan ze helemaal niet in het blog. Ik kan veel in het blog kwijt, maar er blijft altijd een stuk privé. Gelukkig maar! Sommige dingen moet je helemaal niet delen of Facebook, Instagram of welk medium dan ook. Maar als ik gedurende de vakantie herinneringen krijg op Facebook van een jaar geleden van onze vakantie op IJsland, van twee jaar geleden in British Columbia of van veel langer geleden, brengt dat veel meer herinneringen naar boven dan alleen die ene foto. Vast staat, dat de tijd vliegt. Het ene moment sta je nog op de foto met vier kleine kinderen en inmiddels ben ik, op Isis na, de kleinste en die gaat mij ook binnenkort inhalen. We voelen ons in ieder geval bevoorrecht, dat we zoveel met de kinderen kunnen beleven. Overmorgen vertrekken we naar Boston en dan vliegen we terug naar Schiphol. Julius komt op dezelfde dag thuis en zo zullen we zaterdag 11 augustus weer compleet zijn, maar pas wanneer onze hond Mos ook weer bij ons is.
Ik ga niet te laat naar bed, want morgen wil Felix vroeg opstaan om een wandeling te maken en ik wil wat vogels bekijken, die vooral vroeg in de ochtend heel actief zijn. En, ik moet me nog verdiepen in Boston, want daar hebben we ruim 48 uur de tijd.
De volgende ochtend 7 augustus komt weer zo’n FB herinnering voorbij van 6 jaar geleden, die ik hier toch maar deel omdat het zo toepasselijk is. Met zijn zessen in de hot pot op IJsland.
