di 31 juli: NYC – Statue of Liberty – Ellis Island

Het weerbericht is goed, we hebben gisteravond nog kaartjes geregeld voor de tour naar het vrijheidsbeeld en Ellis Island in combinatie met een gegidst stuk bij Battery Park.

De tour begint om kwart voor tien en we moeten ons om half tien melden bij de Starbucks tegenover Battery Park. We hebben een snel ontbijt met croissantjes. We gaan vandaag voor het eerst met de metro, dus moeten nog een beetje wennen We gaan naar beneden bij Penn Station, een complete stad onder de grond in meerdere lagen. Het is nog vroeg en er zijn ook veel New Yorkers op weg naar hun werk, gecombineerd met een flinke portie toeristen die hun weg zoeken is het een drukke boel. Ik heb het niet zo op zulke mensenmassa’s onder de grond, maar er is genoeg personeel om uitleg te geven en gelukkig blijft Robbert altijd rustig. Al vrij snel hebben we de goeie kaartjes en zitten we in de metro van ‘mid town’ naar ‘down town’. Onze gids, te herkennen aan zijn gele shirt, vinden we snel en we hebben nog tijd voor wat te drinken bij de Starkbucks, die op deze plek goeie zaken doet.

Mark neemt de groep van ca. 20 mensen op sleeptouw door Battery Park. (De naam stamt uit de Nederlandse tijd. Tijdens de kolonisatie van de Nederlanders stond er een batterij kanonnen opgesteld op deze plaats. In het park staat Castle Clinton, een negentiende-eeuws fort dat nu dienstdoet als museum. Voorheen lag dit op een kunstmatig eiland voor de kust, maar door aanplempingen kwam het op het vasteland te liggen en werd ruimte gecreëerd voor het latere park.)  Hij vertelt zeer levendig over de rijke historie van het gebied en houdt iedereen goed bij de les, vooral de tieners in het gezelschap. Prompt spreekt hij Isis aan dat ze wel op moet letten, die vervolgens het liefst door de grond was gezakt omdat ze er niet zo van houdt als vreemde mensen tegen haar praten. Wij kunnen er wel om lachen. Daarna zijn twee andere meisjes in de groep de klos. Hij doet het met een grote lach op zijn gezicht, maar nu luistert iedereen inmiddels aandachtig. We vinden het echt interessant en zijn blij dat we voor deze versie van de tour hebben gekozen. Daarna gaan we zelf de veerboot op naar het Vrijheidsbeeld. Mark heeft ons getipt waar we het beste kunnen gaan staan en daar vinden we zowaar een plaatje voor ons allemaal. Het uitzicht naar alle kanten is mooi en Isis staat intussen weer met haar Instax camera klaar om het Vrijheidsbeeld te fotograferen. Eigenlijk is het wel leuk, dat ze van te voren zo goed na moet denken welke foto ze wil maken. Wij lopen vervolgens een rondje om het beeld, maken foto’s en groepsselfies, dat hoort er nu eenmaal bij. Je ziet en hoort hier nationaliteiten van over de hele wereld. Onze volgende stop is Ellis Island, waar vroeger alle migranten aankwamen en gekeurd werden. Dat moet wel heel spannend geweest zijn. Na een tocht van zes weken kon je ook weer teruggestuurd worden. De mensen in de 3e klasse zaten boven op elkaar gepakt en moesten zelf hun eten meenemen op het schip en kwamen echt niet fris en fruitig aan. Een hobbyfotograaf heeft destijds foto’s gemaakt van mensen die aankwamen. Zijn portretten zijn prachtig en intens. We lopen door de uitgebreide tentoonstelling en gaan ook zelf nog op zoek naar familieleden in het computersysteem, waarin iedereen die is aangekomen is opgenomen met daarbij het jaar van aankomst, geboortejaar, afkomst en op welk schip. Zeker voor Amerikanen zelf erg interessant om op zoek te gaan naar je voorouders.

Terug aan wal pakken we de metro naar Astor Place omdat Stijn naar St. Marks Place wil, naar een tweedehands kledingwinkel Search and Destroy. We komen meteen in een veel meer alternatieve wijk terecht met oude panden, waarvan met name de brandtrappen me intrigeren. Een Nine Inch Nails t-shirt rijker lopen we naar Washington Square Park waar we in een zijstraat sushi en ramen eten. In het park zelf hangt een hele gezellige sfeer. De universiteit van New York ligt hier, dus er hangen veel studenten rond, er wordt muziek gemaakt en er wordt zelfs een soort open lessen tangodansen georganiseerd door ‘to tango’. Super gezellig! We hebben alweer flink wat kilometers in de benen, dus we gaan toch maar snel op zoek naar de metro. Terug bij het hotel kunnen we het niet laten om een kijkje te gaan nemen wij Macy’s, het grootste warenhuis van de wereld, dat meteen om de hoek ligt. Van de tig verdiepingen bekijken we er drie en zijn daarna rijp voor ons bed.

Statue of Liberty – Ellis Island en Battery Park Tour

Washington Square Park

Wat cijfers van Penn Station:  Pennsylvania Station (gewoonlijk bekend als Penn Station) is een spoorstation en knooppunt voor regionale treinen in New York. Het station bevindt zich onder het Pennsylvania Plaza, een complex op 8th Avenue en 31st Street op Midtown Manhattan en is eigendom van Amtrak. Met 600.000 passagiers per dag (ter vergelijking, Grand Central Terminal verwerkt er 140.000 per dag) is dit veruit het drukste treinstation in Noord-Amerika.

Penn Station ligt in het midden van de Northeast Corridor, een geëlektrificeerde spoorlijn voor passagierstreinen, met naar het noorden Boston en naar het zuiden Washington D.C. Intercity treinen worden ingezet door Amtrak en regionale treinen worden ingezet door Long Island Rail Road en New Jersey Transit. Het station is verbonden met zes metrolijnen van New York.

Penn Station is het drukste station van Amtrak in de VS. Het station zag in 2004 4,3 miljoen passagiers instappen in treinen van Amtrak, wat ruim twee keer zo veel is als het een na drukste station, de Union Station in Washington D.C.

ma 30 juli: NYC – 5th Avenue – Broadway – Central Park

We hebben allemaal prima geslapen. De sirenes van ambulance, politie en brandweer gaan buiten geregeld voorbij, maar binnen in het hotel valt het enorm mee. Er liggen wel oordoppen klaar naast het bed, maar ik heb ze in ieder geval niet nodig. Hoogstens voor de altijd blazende airco, maar daar wen je eigenlijk ook best snel aan. Zonder airco gaat het in ieder geval niet, het is overdag rond de 30 graden en ’s nachts rond de 24 graden. Wat mij in ieder geval opvalt aan New York is de geur. Gisteravond lagen al veel stapels vuilniszakken langs de stoep om ’s nachts opgehaald te worden. In combinatie met de warmte is dat niet bepaald een recept voor een lekker geurtje.

We ontbijten bij Dunkin Donuts, dat naast ons hotel ligt en waar ze overigens veel meer hebben dan alleen donuts. We vinden het een smakeloos ontbijt, maar we zijn er in ieder geval klaar voor om de stad te gaan verkennen. We zitten op de hoek van 7th en 36th en dat betekent dat we heel veel te voet kunnen gaan doen. We lopen over Broadway, 5th Avenue en komen langs veel beroemde gebouwen, zoals het Rockefeller Center, Radio Music Hall, het Ed Sullivan Theater waar vandaan The Late Show van Stephen Colbert wordt uitgezonden, St. Patrick’s Catherdal en de Trump Tower (waar enorme beveiliging voor staat).

Alle grote merken hebben hun Flagship Stores in New York, dus je kijkt je ogen uit. Felix wil graag naar de Nintendo winkel, Isis naar Pink en Stijn heeft vooral muziek en vintagewinkels in zijn vizier, maar die liggen in een andere wijk.

Na een flinke tippel komen we bij Central Park. We besluiten toch maar gewoon een stukje te gaan lopen i.p.v. fietsen te huren. Eén ding is zeker, als je ter plekke fietsen huurt betaal je veel minder dan online. We krijgen ze zelfs aangeboden voor negen dollar per dag. Ik weet niet wat de staat van de fiets is die je dan krijgt, maar het is nogal een verschil met de prijs online.

Er wordt door de New Yorkers in het park gesoftbald. Er staan kleine tribunes, dus we bekijken een paar inningen. Dichterbij authentiek New Yorks leven kom je niet. Opvallend is dat de samenstelling van de teams enorm divers is, van jong naar oud en van licht naar donker, maar er zijn geen gemengde teams van mannen en vrouwen; dat vind ik raar in een stad waar de eerste genderneutrale kledingwinkel van de wereld te vinden is. Als er een oudere kleine man aan komt lopen, staat de spelers die op de tribune zitten na een wedstrijd meteen op om hem een hand te geven. Hij wordt met enorm respect ontvangen. Ik denk één van hun oud-spelers, maar zeker weet ik dat natuurlijk niet.

Voor het park staan een heleboel food trucks en je kunt echt van alles kiezen, van hotdogs, burgers en bagels tot gyros en falafel. We hebben trek, dus dat schikt. Op de weg terug naar het hotel kijken we weer onze ogen uit. De kinderen kunnen het niet laten om de muziekwinkel in te gaan. Ze missen alle drie hun instrumenten, Stijn al zijn gitaren.., Isis mist het meeste haar Ukelele en Felix zijn piano.  Felix zingt ook veel en het handige daarvan is, dat je je stem eigenlijk  altijd bij je hebt.  In ieder geval haalt iedereen zijn hart even op.

Na onze eerste dag vinden we dat we een ouderwetse ‘Old Fashioned’ verdiend hebben. Stijn gewoon een frisje, want in de VS mag hij nog niet drinken. Dat koude biertje had hem best gesmaakt, haha. We zijn moe en eindigen de dag met een snelle ‘slice pizza’ en maken plannen voor de volgende dag.

Het actuele weer in NYC

za 28 juli: Virginia Beach – “De Japanse minnaar”

Ik zou nog terugkomen op het verhaal van De Japanse minnaar van Isabel Allende. Soms lijkt toeval echt geen toeval te zijn, maar daar moet iedereen uiteraard het zijne van denken. Voor de reis had ik een stuk of drie boeken bij me, twee dwarsliggers en nog een IJslands boek. Op de luchthaven kwam ik er achter, dat ik voor de vlucht geen boek bij me had. De dwarsliggers hebben voor reizen uiteraard het perfecte formaat, zeker voor mensen zoals ik die maar niet kunnen wennen aan een e-book.  Mijn oog viel direct op het boek van Allende. Al als tiener las ik al haar boeken, zodra er weer een uitkwam. Het begon met Het huis met de geesten, dat ook verfilmd is (wat ik voor haar boeken eigenlijk overbodig vind, omdat zich er vanzelf een film in mijn hoofd gaat afspelen). Toch vond ik haar boeken op een gegeven moment niet meer leuk. Op het vliegveld besluit ik het nu weer een kans te geven.

Op de achterkant de tekst: De bejaarde Alma slijt haar dagen in een tehuis in San Francisco. Ze wordt verzorgd door de jonge Irina die, net als Alma, oorspronkelijk uit Oost-Europa komt. Beide vrouwen dragen een groot geheim met zich mee: Alma haar onmogelijke liefde voor een Japanse jongen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Irina moet zich bevrijden van een geheim uit haar jeugd.

Het verhaal krijgt langzaam vorm en dan opeens volgt er een brief die nog helemaal los staat in het verhaal, maar die mij enorm raakt.

12 april 1996

Alweer een gedenkwaardige honeymoon met jou, Alma! Het was lang geleden dat ik je zo gelukkig en ontspannen had gezien. In Washington werden we verwelkomd door het feeërieke schouwspel van zeventienhonderd bloesemende kersenbomen. Jaren geleden heb ik zoiets ook in Kyoto gezien. Bloeit de kersenboom die mijn vader op Sea Cliff plantte nog zo mooi?

Je liet strelend je hand gaan over de namen op de donkere stenen muur van het Vietnam Memorial en zei me dat stenen kunnen praten, dat we hun stemmen kunnen horen, dat de doden in die muur gevangenzitten en ons toeroepen, verontwaardigd dat ze werden opgeofferd. Daar moest ik later nog aan denken. Geesten zijn er overal, Alma, maar volgens mij zijn ze vrij en koesteren ze geen wrok.

Ishi

Een dag nadat we zelf dit Vietnam Memorial hebben bezocht komt deze tekst hard binnen. Misschien wel omdat mijn gevoel exact hetzelfde was als het gevoel van Alma, beklemmend en verstikkend. De woorden van Ishi zijn troostend en bevrijdend. Uiteraard hebben we het hier over een Roman, maar desalniettemin zijn het kennelijk sterke emoties, die een belangrijke plek hebben gekregen in dit verhaal. Had ik deze brief een week eerder hebben gelezen, dan had dit lang niet zoveel indruk gemaakt. Toeval? Misschien wel.

 

Het heeft hard geregend vannacht, maar het ziet ernaar uit dat het toch een prima dag gaat worden. De zon zal niet zoveel te zien zijn, maar de temperatuur blijft rond de 28 graden. Na het ontbijt doen we een potje pesten. Isis is bloed fanatiek en wint twee van de vier potjes. We hebben niet zoveel zin om echt op het strand te gaan liggen, dus we maken een rondje langs de boulevard, eten frozen yoghurt en doen nog wat boodschappen in de uiterst uitgebreide supermarkt. De sushi wordt ter plekke gemaakt en smaakt eigenlijk best heel lekker. Je valt van de ene verbazing in de andere, meters lange schappen met energydranken en sportdranken. Ook zo veel soorten chips, dat de kinderen moeite hebben iets te kiezen voor morgen onderweg naar NYC. Maar ook de afdelingen met vers eten is echt mooi, verse vis en zelfs levende kreeften, maar ook mooi vlees. Veel verpakkingen zijn vooral heel groot, maar dat geldt voor veel dingen in de VS. We zijn er inmiddels echt achter dat je beter een kleine of desnoods een medium ergens van kan bestellen, die afmetingen zijn beter vergelijkbaar met de large versies in Nederland. We genieten van een rustige dag zonder echte plannen. Morgen vertrekken we rond tien uur ’s ochtends naar New York City, zo’n zes uur rijden, dus dan is het weer even afgelopen met de rust. We hebben er allemaal zin in. Stijn heeft al flink wat plannen en ook Isis en Felix hebben zich voorbereid.

Om een uur of vijf gaan Robbert, Felix, Isis en ik voor een laatste duik in de zee. We nemen niets mee behalve onze handdoeken. Dus ook geen fototoestel en daarom geen foto’s. Ondanks dat de zon niet schijnt is het heerlijk om te zwemmen in de golven van de zee. Ik ben echt tot rust gekomen de afgelopen dagen en had het hier best nog een paar dagen meer kunnen volhouden. Ons appartement ligt op 10 minuten lopen van het strand in een heel rustig stukje van Virginia Beach. De kinderen vinden het na vier nachten wel mooi geweest en zijn wel toe aan wat meer actie. Nou dat zal de komende dagen geen probleem zijn. NYC here we come.

vr 27 juli: Virginia Beach – Julius naar Curaçao

De wekker gaat vanmorgen om vier uur. Alles staat al helemaal klaar, dus we hebben even tijd om wat te drinken en te eten. Dat valt niet mee zo vroeg, maar wat yoghurt en een banaan lukt gelukkig wel. Ik zwaai Robbert en Julius uit in de nog donkere vroege ochtend. Ik heb me de hele tijd rustig gehouden, maar nu heb ik moeite mijn tranen te verbijten. Los laten valt niet altijd mee, maar is wel zo belangrijk. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet. Ik wil eigenlijk naar de zonsopgang op het strand gaan kijken, maar kom er om 7 uur achter dat ik vlak voordat ik wilde opstaan toch in slaap ben gevallen. Als Robbert weer thuis is, starten we de ochtend samen in de zon op het dakterras. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoe vochtig het hier is en vooral ‘s nachts. Er liggen gewoon plassen zonder dat het heeft geregend. Het is nog geen half acht en de zon brandt al goed. De vogels zijn actief en zingen hun prachtige liedjes. De rode kardinaal herken je overal bovenuit. De buren hebben een voederstation in de tuin hangen waar vogels kunnen eten. Er komen zulke mooie vogeltjes voorbij. Naast de rode kardinaal volgens mij ook een Amerikaanse goudvink, maar het vogeltje met de rode kop kan ik niet zo snel vinden. Een slimme eekhoorn eet de kruimels die naar beneden vallen.

’s Ochtends vroeg is het nog strak blauw, maar het weerbericht is wederom regenachtig. We geloven er inmiddels niks meer van. Isis wil graag een stopbord fotograferen, dat heel mooi bij een boom vol bloesem staat. Om het zekere voor het onzekere te nemen, gaan we samen voor het ontbijt om de foto te maken. Ze heeft haar polaroid camera mee en dan moet je goed kiezen welke foto je wel of niet wil maken. Het is ontzettend leuk om zo samen op pad te gaan en mooie plaatjes te zoeken, die je soms juist vindt in simpele onverwachte voorwerpen. Het is al dertig graden, dus we gaan snel naar het strand. Het water is zo lekker en de golven precies goed. Isis en Felix duiken heen en weer door de golven heen. Toch is de dag anders dan anders. We zijn ons er van bewust wanneer Julius land in Miami en wanneer hij weer gaat vliegen. Als we rond twee uur thuis komen, blijkt dat Julius nog helemaal niet gevlogen is en dat zijn vliegtuig flinke vertraging heeft. Niet goed voor mijn zenuwen… Nadat ons en vooral zijn geduld op de proef is gesteld vliegt hij drie uur later weg dan de bedoeling was met American Airlines. De passagiers hebben drie uur in het vliegtuig gezeten zonder maar een slok water. Toch echt wel een beetje vreemd.  Zodra het vliegtuig opgestegen is, gaan Robbert en ik nog een stuk lopen naar het beeld van Neptunus. Het is een wonder dat ik het zonder mensen erbij op de foto heb gekregen, want er wordt aan de lopende band bij geposeerd.

Ondanks onze ‘Letter of consent’ en kopietjes van onze beide paspoorten, doen ze op Curaçao toch lastig om Julius door te laten op het vliegveld. Terwijl wij pizza eten op ons dakterras belt Julius dat ze moeilijk doen, maar gelukkig duurt het niet al te lang. Het ontvangstcomité maakt veel goed,  Julius wordt letterlijk met open armen ontvangen door de familie Beerens. De foto’s die we krijgen spreken geheel voor zich en mijn moederhart komt weer tot rust. De jongens gaan twee mooie weken tegemoet. Naomi en Bart-Jan nu al enorm bedankt voor de goeie zorgen!

Nu aan het einde van de dag begint het eindelijk te donderen. Zou de voorspelde regen nu wel gaan vallen?

do 26 juli: Virgina Beach – stranddag

Vandaag was gewoon een heerlijke stranddag. Geen slecht weer in de middag, maar van begin tot einde genieten.  Over ‘de Japanse minnaar’ van Isabel Allende moet ik later nog wat meer vertellen, maar dat doe ik niet meer vanavond. Robbert heeft spaghetti Carbonara gekookt en een heerlijke salade erbij gemaakt en dat hebben we ons goed laten smaken, zo samen op ons dakterras.  Het was een gezellig afsluiting van Julius zijn reis met ons. Morgenochtend vertrekt hij naar Curaçao, dus nadat ik met Isis en Felix ’s avonds nog een keer naar het strand ben geweest, moest toch echt zijn tas ingepakt worden. Stiekem vind ik het op dit moment even helemaal niks, maar als hij daar eenmaal weer geland is, zal dat wel overgaan. Hij vliegt van Norfolk naar Miami en van daar verder naar Curaçao. And so his own story begins!

wo 25 juli: Lincoln Memorial en Virginia Beach

We hebben gisteren gegeten bij  DC Harvest, een restaurantje dat alleen werkt met lokale ‘inseason’ producten. De kok laat zich inspireren door invloeden uit alle windstreken en het resultaat was verrassend lekker.

Gisteren hadden we geen tijd meer voor het Lincoln Memorial en aangezien we dat niet willen overslaan, staat dit voor vanmorgen nog op het programma. We ontbijten bij de Eastern Market met verse bagels en sandwiches. Deze markt bestaat al sinds 1873!

Het Lincoln Memorial is indrukwekkend. Op weg door het park is een groot gedenkmonument voor de soldaten die in de Vietnam oorlog gesneuveld zijn. Je voelt meteen dat dit een emotionele plek is voor sommige bezoekers. Alle namen staan in het marmer geschreven. Een oudere man kopieert samen met zijn vrouw met een potlood een naam op een papier door er met het potlood overeen te kleuren. Ze zijn heel geconcentreerd bezig. Dit betekent duidelijk veel voor hen. Er liggen dikke boeken waarin je de namen van de gevallen soldaten kunt opzoeken. Bij de naam staat vermeld op welke dag hij gesneuveld is en waar zijn naam op het monument staat. Veel mannen en jongens zijn gesneuveld in mijn geboortejaar 1969. Bij het standbeeld van drie Vietnamsoldaten vraagt een oudere Aziatische man of ik hem wil fotograferen. Hij salueert naar het standbeeld en is een moment stil, daarna bedankt hij me voor het maken van de foto. Zelf word ik er toch ook even stil van.

Het Lincoln Memorial is vooral groot. Als je de trap oploopt kom je langs een steen met daarop ‘I have a dream’ met de datum van de March on Washington van Martin Luther King. Binnen zit Lincoln hoog op een stoel en overziet de natie, de normen en waarden bewakend waarvoor hij heeft gestreden. Ondertussen zie je de verdeeldheid in de VS o.a. in petjes die mensen dragen. De een draagt er een met een tekst “Make Amerika great again” de ander met “I miss Barrack”.

Om half twaalf vetrekken we naar Virginia Beach. Na de drukte van  Niagara Falls en deze grote stad hebben we allemaal zin in een paar dagen rust. De weersvoorspellingen zijn nog steeds lekker warm, maar wel onbestendig met kans op regen en onweer. We zijn er intussen achter dat regenjassen nauwelijks zin hebben: veel te benauwd en je wordt natter met een jas aan dan zonder! En in de warmte droog je zo weer op trouwens.

Er moeten nogal wat wasjes gedraaid worden. Na anderhalve week hebben we een goeie tas vol. Julius vertrekt overmorgen heel vroeg in de ochtend naar Curaçao, dus zijn spullen hebben voorrang. Jammer dat hij niet verder met ons meegaat, maar hij heeft hard gespaard om samen met zijn vrienden bij familie op Curaçao twee weken vakantie te vieren. Dat wordt vast genieten. Ik ga hem wel missen, maar gun hem deze voorbijgekomen kans.

Aangekomen in Virginia Beach gaan we uiteraard naar het stand. We hadden best al onze zwemspullen mee kunnen nemen. Isis en Felix laten zich niet weerhouden en springen toch al in de golven, want zij waren zo slim wel zwemkleding aan te doen. Ze genieten met volle teugen van de hoge golven. Morgen is het in de ochtend in ieder geval droog. We willen daarom vroeg opstaan, zodat we ook echt op tijd naar het strand kunnen gaan. Wat de middag dan brengt, zien we later. Misschien wel gewoon een goed boek op de bank in ons appartement. Stiekem hoop ik dat het morgenmiddag lekker hard gaat regenen…

Het actuele weer in Virginia Beach

di 24 juli: Washington DC – Capitol Hill

Zoals het weerbericht had beloofd regent het lekker hard buiten…

What to do on a rainy day in Washington DC.  De luchtvochtigheidsgraad is over het algemeen erg hoog, maar vandaag is hij toch echt te hoog.  Eerst maar eens ontbijten en dan toch gewoon op pad.

Het weer is ontzettend meegevallen. Het was eerder bloedheet en daardoor benauwd, dan dat het te nat was. Vanaf ons appartement zijn we naar H street gelopen. Daar hebben we in een bakery ontbeten. Het blijkt een vegan bakery te zijn, dus het was een bijzonder ontbijt. Isis, Julius en Felix kiezen voor panecakes met cookie dough, Robbert voor Chilequile, Stijn voor de vegan versie van Egg Benedict en ik kies voor een taco breakfast. Het ziet er allemaal goed uit en smaakt ook prima. Nu onze magen gevuld zijn kunnen we op weg naar Capitol Hill. We starten in het US Capitol Visitors Centre. De beveiliging is overal uiteraard groots aanwezig. Er mag helemaal geen eten of drinken mee naar binnen. We hadden net chocolate chip cookies gekocht, maar die moeten of in de prullenbak of in onze magen. Dat laatste wordt het dan maar. Er is een prachtige tentoonstelling over het ontstaan van Capitol Hill en belangrijke geschiedkundige gebeurtenissen die er hebben plaats gevonden, van oprichting van de republiek tot afschaffing van de slavernij,  oorlogen etc. Het is echt heel mooi weergegeven en erg interessant, maar als je alles zou willen lezen, ben je uren bezig. We gaan ook nog even kijken in de Library of Congress, wat zeer indrukwekkend is. Daarna lopen we door naar het Smithsonian National Museum of Natural History. Ook hier is de tentoonstelling heel mooi opgezet. Wat ook leuk is, is dat de entree gratis is voor de Smithsonian museums! Langs het Washington Monument lopen we naar het Witte Huis. Onze voeten zijn er wel klaar mee om een uurtje of vijf. Tijd om op huis aan te gaan en na te denken over wat we gaan eten.

Wat kun je allemaal doen in Washington DC

20 gratis activiteiten in Washington DC

ma 23 juli: naar Washington DC

We ontbijten op de 33ste verdieping van het hotel. Iedereen eet zijn buikje rond met de watervallen als uitzicht. De één wafels met ahornsiroop, de ander gebakken aardappelen, weer een ander gebakken spek met ei en French toast. Daarnaast zijn er bagels met cream cheese en zalm, vers fruit en yoghurt met cereals. Je kunt ook je eieren ter plekke laten bakken. Kortom, een luxe start van de dag en alweer de laatste ochtend in Canada. Om 11:00 rijden we weg. Bij de grens naar de VS staan we twintig minuten te wachten voordat we bij de controle komen. We moeten naar het douanekantoor, omdat we een inreisdocument moeten kopen. In totaal zijn we totaal 1 uur en 12 minuten bezig! Behalve Isis en Robbert moeten we onze vinger- en duimafdrukken geven van de linker- en rechterhand. Isis is te jong en Robbert heeft het bij eerdere bezoeken al gedaan. In de wachtruimte mag je niets doen, alleen wachten.

Op de eerste dag rijden we meteen door vijf verschillende staten. De kortste route was niet de snelste route (op dat moment van de dag) volgens de routeplanner in de auto.  We besluiten de snelste te gaan volgen, scheelt 1 uur en het is maar 30 mijl langer.

We beginnen in de staat New York. Let op, voor de tolwegen heb je cash geld nodig! Bij de grenscontrole is een ATM machine, dus vergeet niet US $ te halen. De volgende staat is Pennsylvania. Vlak bij Erie slaan we eten en drinken in. We pakken Interstate 79 south richting Pittsburgh, daarna Interstate 76 east naar Harrisburg. We draaien Interstate 70 east op. Hier kun je ook alleen cash betalen bij het tolhuisje. We rijden vervolgens door staat nummer drie, Maryland en na Interstate 270 south en Interstate 495 south komen we aan in staat nummer vier, Virginia. We wisten dat het een lange reisdag zou worden en we komen uiteindelijk  om acht uur ’s avonds aan bij ons appartement in Washington D. C. (District of Columbia, staat nummer vijf). We hebben één volle dag in Washington, dus die willen we goed besteden. Het weerbericht is helaas vrij dramatisch, heel veel regen. Dat zien we morgen dan wel weer, nu eerst maar eens slapen.

Het actuele weer in Washington

zo 22 juli: Niagara Falls – boottocht en helikoptervlucht

Ik heb de wekker gezet om zeven uur. Iedereen ligt nog diep te slapen. We hebben een kamer met z’n zessen en dat heeft zo zijn voor- en zijn nadelen. Ik sluip naar het raam en spiek naar buiten. Het regent keihard. Hmm, waarom zo vroeg opstaan als het zo hard regent? Robbert is intussen ook wakker en we besluiten dat we de kinderen toch iets langer laten slapen. Het weerbericht geeft op dat het in de loop van de dag weer beter wordt, dus het zegt nog niet zoveel. Rond acht uur maken we de kinderen toch maar wakker. Ook al regent het buiten, ons uitzicht is jaloersmakend. Het duurt lang voordat iedereen op gang komt. We ontbijten uitgebreid in het Grand Café en om een uur of elf lopen we naar de watervallen. Het uitzicht is meteen prachtig. Inmiddels komt af en toe de zon er doorheen, maar de grijze wolken hebben nog de overhand. Op de rivier zie je de Amerikaanse boten met blauwe regencapes en op de Canadese boten rode regencapes. Aan de overkant (in Amerika dus) lopen ook nog wat groepen in gele capes, maar die lijken alleen voor wandelaars te zijn. Ach, je moet je gewoon even overgeven aan deze kermis. Wat een bizarre money machine. De kosten voor de boottocht zijn niet mals, maar toch varen de boten af en aan alsof het gratis is. Natuurlijk is het bijzonder om zo dichtbij te komen, maar we zijn niet echt onder de indruk. Misschien zijn wij door alle mooie watervallen op IJsland teveel verwend? We hebben met elkaar veel plezier om onze maffe regencapes en de mensen om ons heen. Het is echt een grote kermis. Na de boottocht gaan we terug naar ons hotel, omdat het nog niet duidelijk is of de helikoptervlucht wel door kan gaan, want de wolken hangen te laag.  Pas om twee uur wordt er opnieuw gekeken naar het weerbericht. We kijken wat rond in het stadje Niagara Falls.  Gelukkig klaart de lucht op en krijgen we rond drie uur te horen dat het doorgaat! In tegenstelling tot de boottocht vinden we de helikoptertocht dubbel en dwars het geld waard. Je krijgt zo een mooi beeld van hoe de watervallen in het landschap liggen en zo vanaf boven in de lucht ziet het er echt spectaculair uit.

Voor het avondeten hebben we wat tijd op de kamer. Ik kan dan bloggen en de kinderen genieten van de wifi. Ze zijn er inmiddels wel achter dat ze allemaal verslaafd zijn. Op de kamer doet de wifi het eigenlijk alleen goed in het slaapgedeelte van Robbert en mij en opeens komen ze alle vier gezellig bij ons op bed zitten. Haha, zo heeft ieder nadeel een voordeel of andersom. Het is maar net van uit welk perspectief je het bekijkt.

We gaan eten bij Brasa, een Braziliaans restaurant. Het was een zeer gezellige avond met z’n zessen met superleuke gesprekken. Dat maakt zo’n avond toch pas echt waardevol. Om tien uur kijken we vanuit onze kamer naar het vuurwerk dat iedere avond bij de watervallen wordt afgestoken.  Ik maak de laatste aanpassingen aan het blog en dan is het tijd om naar bed te gaan. Morgenvroeg spullen inpakken en op weg naar Washington en dat is toch altijd nog weer een uur of acht rijden.